Jaki klej do płytek?

przed rozpoczęciem układania płytek musisz podjąć jedną istotną decyzję — wybrać odpowiedni klej do płytek. Wbrew pozorom zakup odpowiedniej zaprawy klejowej nie NALEŻY DO NAJPROSTSZYCH, a konsekwencją źle dobranego produktu mogą być m.in. pękające lub odpadające płytki.

Co należy wziąć pod uwagę przy zakupie kleju do płytek?

Przy wyborze kleju do płytek musimy uwzględnić wiele zmiennych. Należą do nich:

• Rodzaj podłoża, na którym będą montowane płytki.
• Lokalizacja podłoża: ściana/podłoga lub wewnątrz/zewnątrz.
• Warunki panujące w pomieszczeniu (np. temperatura, wilgotność powietrza).
• Rodzaj płytek, jakie będą montowane: rozmiary i materiał.

Na rynku dostępnych jest wiele zapraw klejowych, które różnią się składem i zastosowaniem. Jak dobrać klej, którego parametry będą idealnie dostosowane do warunków i rodzaju podłoża?  Skąd będziemy wiedzieć jakimi właściwościami charakteryzuje się konkretny klej? W tym pomogą nam informacje, które znajdziemy na opakowaniu kleju.

Rodzaje kleju do płytek: parametry i oznaczenia

Kleje do płytek sprzedawane w całej Unii Europejskiej  podlegają jednakowej klasyfikacji zgodnej z normą europejską PN-EN 12004. Wg tej normy wszystkie zaprawy klejowe możemy zakwalifikować do jednej trzech z podstawowych grup, którym jednocześnie odpowiadają określone symbole na opakowaniach.

• Symbol C: klej cementowy. Najpopularniejszy rodzaj kleju do klejenia płytek przygotowywany na bazie cementu. Kleje cementowe dostępne są w formie sypkiej mieszanki w workach. Przed zastosowaniem należy rozrobić je z wodą.
• Symbol D: klej dyspersyjny. W składzie tych klejów na bazie wody znajdują się spoiwa organiczne i mineralne wypełniacze. Kleje dyspersyjne łatwo rozpoznać, ponieważ sprzedawane są w formie gotowej do użycia zaprawy w wiaderkach.
• Symbol R: klej reaktywny. Rodzaj kleju wyprodukowanego na bazie żywic reaktywnych. Kleje te są zdecydowanie droższe od pozostałych dwóch rodzajów. Przed użyciem wymagają zmieszania dwóch składników. Ten typ przeznaczony jest głównie do klejenia płytek na podłożach z materiałów syntetycznych (poliester i inne), metalowych, na ceramice i polichlorku winylu oraz w miejscach gdzie wymagana jest duża odporność chemiczna.

W praktyce najczęściej do płytek stosowane są kleje cementowe i  kleje dyspersyjne.

Symbolika klejów nie ogranicza się tylko do samego typu kleju. Oprócz tego każdy z klejów może posiadać dodatkowe oznaczenie, które informuje o określonych parametrach takich jak: przyczepność kleju, podatność na spływ płytek, długość czasu otwartego, czas wiązania i możliwość odkształcania się pod wpływem naprężeń.

Na opakowaniu oprócz symboli C, D i R znajdziemy następujące oznaczenia:

Przyczepność

Przyczepność oznaczana jest arabskimi cyframi 1 lub 2. W praktyce informuje nas, ile siły potrzeba, aby oderwać płytkę do podłoża.

1. kleje normalnie wiążące. Produkty, dla których wymagana wytrzymałość na odrywanie od podłoża betonowego wynosi 0,5 MPa.
2. kleje o podwyższonych parametrach. Kleje, które posiadają dwa razy większą przyczepność niż kleje normalnie wiążące, czyli min. 1 Mpa.

Warto uzmysłowić sobie, że już w klasie „1”, gdzie wymagana przyczepność wynosi 0,5 N/mm2 dla płytki 10 x 10 cm należałoby w praktyce użyć siły 0,5 tony, żeby oderwać ją od podłoża. W przypadku klasy 2 wytrzymałość na zrywanie wynosi już min. 1 N/mm². Do domowego użytku w zupełności wystarczą nam kleje cementowe o przyczepności C1. Jeżeli chcemy mieć pewność, że płytka będzie pewnie trzymała się na trudnym podłożu, możemy wybrać klej z symbolem C2. Warto pamiętać, że decyzja o wyborze odpowiedniej klasy kleju (C1 czy C2)  zależy od wielu innych czynników np. miejsca, gdzie płytki będą układane, rodzaju podłoża, ale również rodzaju i wielkości płytek.

Pozostałe parametry

Na opakowaniach znajdziemy również inne symbole. Co one oznaczają?

1. F — kleje szybkowiążące. Zaprawy z tym oznaczeniem uzyskują przyczepność ≥ 0,5 N/mm² po minimum 6 godzinach. W praktyce już po 4 godzinach są odporne na ruch pieszy, a na ruch kołowy po 3 dniach. Minusem tego typu klejów jest konieczność szybkiego wykorzystania przygotowanej zaprawy (zaprawa musi zostać zużyta do 60 minut) i z tego tytułu są one głównie wykorzystywane tam, gdzie trzeba szybko oddać klejoną powierzchnię do użytku. Kleje klasy F stosowane są głównie do terakoty i do szybkich prac glazurniczych.
2. T — kleje o zmniejszonym spływie Charakteryzują się tym, że można na nich kleić płytki na ścianach praktycznie bez efektu spływania płytek. Maksymalny dopuszczalny spływ wynosi przy nich zaledwie 0,5 mm
3. E — kleje o wydłużonym czasie otwartym. Oznacza to, że po nałożeniu kleju na podłoże mamy do dyspozycji min. 30 minut na ułożenie płytek. Dla porównania przy kleju bez tego symbolu długość czasu otwartego wynosi 20 minut. Klej z takim symbolem warto wybrać, kiedy układamy płytki wielkoformatowe.
4. S1: kleje odkształcalne. Te kleje szczególnie polecane są do montażu płytek w miejscach podatnych na naprężenia i odkształcenia np. w wyniku zmian temperatur. Z tego powodu najczęściej rekomendowane są do zastosowań na zewnątrz na balkonach i tarasach. Zaprawy w klasie S1 posiadają odkształcalność (ugięcie) w zakresie od 2,5 do 5 mm.
5. S2: kleje o wysokiej odkształcalności, nawet powyżej 5 mm. Tego typu kleje zazwyczaj stosowane są wówczas gdy mamy do czynienia z dużą powierzchnią zagrożoną ryzykiem sporej odkształcalności.

Uzbrojeni w pakiet informacji możemy przystąpić do dekodowania symboli znajdujących się na opakowaniach kleju. Zgodnie z wytycznymi unijnymi każde opakowanie kleju musi zostać w ten sposób oznaczone. Przykładowo jeden z najpopularniejszych uniwersalnych klejów żelowych Kerakoll H40® Bez Limitów® na opakowaniu ma następujących zestaw symboli:  C2 TE S1. Oznacza to, że:

• Kerakoll H40® Bez Limitów® jest klejem cementowym, a przed jego zastosowaniem będziemy musieli wymieszać go z odpowiednią ilością wody.
• Symbol 2 informuje nas, że jest to klej o podwyższonych parametrach.
• To również klej o zmniejszonym spływie (T) i wydłużonym czasie otwartym (E).
• Kerakoll H40® Bez Limitów® możemy stosować na powierzchnię, na której spodziewamy się dużych naprężeń, np. od zmian temperaturowych.

Wybór kleju a rodzaj podłoża

Normy wymagają na każdym producencie zastosowania tego typu oznaczeń, co znacznie ułatwia nam porównywanie klejów i ich parametrów. Nie zawsze jednak, nawet znając symbolikę, jesteśmy w stanie odpowiednio dopasować klej do podłoża. Z tego powodu przygotowaliśmy kilka wytycznych, które pomogą  w wyborze.

• Do dużych płytek i płytek wielkoformatowych zalecane są kleje w klasie C2, o wydłużonym czasie wiązania i odkształcalności S1. Pod płytkami wielkoformatowymi lepiej sprawdzą się kleje, które można przygotować w konsystencji półpłynnej.
• Do klejenia płytek na ścianach wybieraj kleje o zmniejszonym spływie z symbolem T.
• Do tradycyjnych powierzchni budowlanych (tynk cementowy, cementowo-wapienny, gipsowy lub wapienny) przy klejeniu na nie płytki nasiąkliwej bez problemu sprawdzą się kleje normalnie wiążące C1.
• Podłoża trudne: lastryko, płyta kartonowo-gipsowa, podłoże po starych płytkach, płyta OSB wymagają odpowiedniego przygotowania/gruntowania oraz zastosowania kleju o podwyższonej parametrach z symbolem C2.
• Na podłożach znajdujących się na zewnątrz budynków (tarasy balkony, cokoły, schody) zaleca się stosowanie klejów typu C2 i przystosowanych do przenoszenia dużych naprężeń  (S1 lub S2).
• W systemach ogrzewania podłogowego – rekomendowane jest użycie klejów odkształcalnych klasy C2.

Jeżeli nadal masz problem z wyborem kleju i nie wiesz jaką zaprawę klejową zastosować, najlepiej skonsultuj się z doradcą klienta w sklepie lub  markecie budowlanym.

Źródło: KERAKOLL